Konkurs Główny 12. Festiwalu Filmów Polskich „Wisła”

W sekcji konkursowej 12. Festiwalu Filmów Polskich „Wisła” znalazło się 12 produkcji z 2017 i 2018 roku. O Grand Prix zawalczą: „7 uczuć” Marka Koterskiego, „53 wojny” Ewy Bukowskiej, „Wieża. Jasny dzień.” Jagody Szelc, „Córka trenera” Łukasza Grzegorzka, „Jak pies z kotem” Janusza Kondratiuka, „Kamerdyner” Filipa Bajona, „Nina” Olgi Chajdas, „Wilkołak” Adriana Panka, „Ułaskawienie” Jana Jakuba Kolskiego, „Atak paniki” Pawła Maślony, „Cicha noc” Piotra Domalewskiego oraz „Fuga” Agnieszki Smoczyńskiej.|
Widzowie festiwalu będą mogli zobaczyć film „7 uczuć” Marka Koterskiego. Reżyser powraca ze swoim kultowym bohaterem Adasiem Miałczyńskim, którego tym razem posyła na terapię, aby skonfrontował się z koszmarami z dzieciństwa. Siedmiu tytułowym uczuciom odpowiadają kolejno: radość, smutek, złość, wstyd, poczucie winy, samotność i strach, a z każdym z tych uczuć związana jest jakaś opowieść, w którą mały Adaś jest uwikłany.|Tegoroczna „Wisła” będzie obfitowała w znakomite debiuty, które zostały zauważone i docenione na wielu festiwalach w kraju i za granicą.
Pełnometrażowy debiut Ewy Bukowskiej „53 wojny” opowiada historię Anny, żony korespondenta wojennego, Witka. To obraz o toksycznej miłości dwójki ludzi, którzy nie mogą bez siebie żyć, ale wyniszczają siebie nawzajem. To historia oparta o prawdziwe wydarzenia, które opisała w swojej książce „Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym” Grażyna Jagielska.
„Wieża. Jasny dzień.” to bezkompromisowy debiut Jagody Szelc, który został nagrodzony m.in. dwoma Złotymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i zakwalifikowany do prestiżowej sekcji Forum 68. Berlinale. Film jest wizją pełną niepokoju, symboliki i niedopowiedzeń. Jest obrazem niejednoznacznym w wymowie i przynależności gatunkowej. Krytycy mówią o nim jako o jednym z najciekawszych polskich filmów w ostatnim czasie. Nie jest on łatwy w odbiorze. Oglądając go, czuje się surowość i gęstą atmosferę, która jest budowana przez przeplatające się dynamiczne i statyczne ujęcia, specyficzną muzykę oraz oszczędne dialogi.
Kolejnym debiutem jest film „Nina” Olgi Chajdas nagrodzony m.in. prestiżową VPRO Big Screen Award w Rotterdamie. Jest to historia o nieoczekiwanej, trudnej miłości i skomplikowanych wyborach, gdzie świat nie jest podzielony na dobry i zły, hetero- i homoseksualny. To opowieść o impulsywnej miłości, która nie dba o tradycyjne podziały.
„Atak Paniki” to z kolei debiut Pawła Maślony, który pokazuje, że polska komedia może być zarazem śmieszna i inteligentna. Reżyser połączył autorskie refleksje o współczesnych lękach z formułą filmowej mozaiki i klasyczną komedią sytuacyjną. Jest to wielowątkowa opowieść, w której zwykli ludzie wpadają w wir nieoczekiwanych zdarzeń, a które radykalnie odmieniają ich życie, to historia ukazująca pozorność relacji międzyludzkich we współczesnym świecie, pokazana z dużą dawką humoru.
„Cicha noc” w reżyserii Piotra Domalewskiego to jeden z najważniejszych i najbardziej dojrzałych polskich debiutów ostatnich lat. Reżyser opowiada o emigracji, pokazując ją jako polskie fatum. Film został nagrodzony Złotymi Lwami podczas 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Nagrodę dla najlepszego aktora otrzymał również Dawid Ogrodnik, odtwórca głównej roli. „Cicha noc” to obraz życia mieszkańców regionu, w którym niezmiennie nie ma perspektyw, gdzie ludzie żyją w niedostatku i gdzie emigracja za chlebem jest powtarzającym się, pokoleniowym doświadczeniem.
W Konkursie Głównym wystartuje również „Córka trenera” Łukasza Grzegorzka, którego debiutancki film „Kamper” publiczność „Wisły” mogła poznać już podczas 10 edycji festiwalu. W swoim najnowszym filmie Łukasz Grzegorzek łączy elementy kina drogi z opowieścią inicjacyjną o wchodzeniu w dorosłość i szukaniu własnej tożsamości. Utrzymana w duchu sundance'owego kina niezależnego historia ojca-trenera i córki-zawodniczki ukazuje drogę mierzoną w setkach kilometrów od jednego prowincjonalnego turnieju do drugiego. Nie będzie to jednak droga na sportowy szczyt, ale droga do dojrzałości i niezależności.
Inspiracją do najnowszego obrazu „Jak pies z kotem” Janusza Kondratiuka była jego osobista historia. Film opowiada o słodko-gorzkich relacjach rodzinnych. Reżyser stworzył bardzo osobisty obraz, w którym pokazał kawałek własnego życia i złożone relacje, które łączyły go z bratem, Andrzejem Kondratiukiem, także reżyserem. Opowiadając o chorobie i śmierci swojego brata, Kondratiuk stworzył film o różnych obliczach miłości. Dzięki znakomitym kreacjom aktorskim Roberta Więckiewicza i Olgierda Łukaszewicza film zdobył serca publiczności na wielu festiwalach.
„Kamerdyner” w reżyserii Filipa Bajona to zrealizowany z epickim rozmachem dramat historyczny. Film opowiada dzieje pruskiego rodu zamieszkującego okolice Pucka oraz historię miłości pomiędzy kaszubskim chłopcem a niemiecką arystokratką. Reżyser przygląda się powikłanym losom trzech nacji zamieszkujących dawne polsko-niemieckie pogranicze na północnych Kaszubach, na których linia granicy wytyczonej po I wojnie światowej podzieliła nie tylko ziemię, ale i ludzi. Akcja filmu przebiega przez cztery dekady, ukazując skomplikowane postawy i wybory, których musieli dokonywać mieszkańcy.
Z goła odmienną, ale bardzo ciekawą propozycją może okazać się „Wilkołak” w reżyserii Adriana Panka, którego obraz wyłamuje się standardowym definicjom. To film z pogranicza horroru, thrillera i eseju filozoficznego. Reżyser umieścił akcję w drugiej połowie 1945 roku. Bohaterami są osierocone dzieci z wyzwolonego obozu Gross-Rosen, które chwilowe wytchnienie znalazły w opuszczonym pałacu wśród lasów. Ich koszmar powraca w postaci wygłodniałych wilczurów wypuszczonych przez esesmanów. Nic nie jest takie, jak się wydaje. Reżyser nie daje tezy, nie buduje linearnej narracji, nie zależy mu na wyjaśnieniu wszelkich zagadek. Dużą rolę w „Wilkołaku” pełni również walor estetyczny dzięki obrazom sfilmowanym przez Dominika Danilczyka.
Akcja filmu „Ułaskawienie” Jana Jakuba Kolskiego rozgrywa się w 1946 roku. Reżyser sięgnął po historię z dziejów swojej rodziny. Matka i ojciec przez pół Polski wiozą trumnę z synem zabitym przez UB, którego chcą pochować w spokojnym miejscu. Podróż rodziców przez pogrążoną w powojennym koszmarze Polskę staje się metaforyczną wyprawą w głąb ludzkiej duszy i próbą stworzenia na nowo definicji człowieczeństwa w świecie, w którym sąsiedzi zwracają się przeciwko sobie, a nieoczekiwanym sojusznikiem może stać się dotychczasowy wróg.
Film „Fuga” Agnieszki Smoczyńskiej miał swoją premierę w prestiżowej sekcji Tygodnia Krytyki podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2018 roku. Jej wcześniejszy obraz „Córki dancingu” zdobyły wielkie uznanie w oczach krytyków na całym świecie. Bohaterka ostatniego filmu cierpi na fugę dysocjacyjną, zaburzenie pamięci wywołane przez traumatyczne zdarzenie z przeszłości. Jest to film pełen niepokoju, z wyrazistą kobiecą bohaterką i strachem przed światem, w którym narzuca się ludziom styl życia.