SUPERNOVA

Gatunek: dramat społeczny
Reżyseria: Bartosz Kruhlik
Scenariusz: Bartosz Kruhlik
Zdjęcia: Michał Dymek
Muzyka: Endy Yden
Montaż: Magdalena Chowańska
Scenografia: Radosław Zielonka
Producenci: Jacek Bromski, Jerzy Kapuściński, Ewa Jastrzębska
Produkcja: Stowarzyszenie Filmowców Polskich, Studio Munka, Canal+ Polska
Rok: 2019
Czas: 78 min

Obsada: Marek Braun, Marcin Hycnar, Marcin Zarzeczny, Agnieszka Skibicka, Anna Mrozowska, Michał Pawlik, Paweł Koślik, Dariusz Dłużewski, Małgorzata Witkowska, Jerzy Janeczek

Nagrody:
2019 Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni - Nagroda za debiut reżyserski (Bartosz Kruhlik)
2020 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Pune - Nagroda za reżyserię (Bartosz Kruhlik)
2020 Odkrycia Empiku - Nagroda w kategorii „Film”
2020 Polska Nagroda Filmowa „Orzeł” - Nominacje w kategoriach: Najlepszy film, Najlepsza reżyseria (Bartosz Kruhlik), Odkrycie roku (Bartosz Kruhlik)

Czasami błahe wydarzenia odkrywają prawdę nie tylko o nas samych, ale również kraju, w którym przyszło nam żyć. Na drodze w pobliżu małej wsi potrącona zostaje przez rządowy samochód matka z dwójką dzieci. Służby porządkowe muszą poradzić sobie z narastającym chaosem, prawda wymyka jej się z rąk, a mieszkańcy wsi zbierają się zarówno jako świadkowie, jak i oskarżyciele. Wśród krzyku i paniki formuje się społeczny sąd, dla którego wypadek uliczny był jedynie katalizatorem, swoistym przekłuciem dawno spęczniałej bańki wypełnionej frustracją. Bartosz Kruhlik wychodzi więc od szczegółu, aby przejść do panoramy całego społeczeństwa. W świecie, w którym żyją równi i równiejsi, a prawda musi zostać czym prędzej zrelacjonowana, bo w przeciwnym razie ulegnie mutacji, przyglądamy się trójce bohaterów będących w samym środku wydarzeń, od początku do końca. Jest to z pozoru niewygodne doświadczenie zawierające w sobie elementy tragedii greckiej, ale stworzenie nerwowej, gęstej atmosfery, a także komentarz społeczny czynią z filmu Kruhlika jeden z najbardziej interesujących debiutów ostatnich lat. Reżyser idealnie opanował język filmowy, a otoczenie się aktorami znanymi z teatru pomogło stworzyć ciasną, ale wcale nie uproszczoną scenerię. Idealny przykład na to, że minimalizm jest lepszy niż nerwowe machanie rękami i nachalna publicystyka.