PAN T.

Gatunek: dramat, komedia
Reżyseria: Marcin Krzyształowicz
Scenariusz: Andrzej Gołda, Marcin Krzyształowicz
Zdjęcia: Adam Bajerski
Muzyka: Michał Woźniak
Montaż: Wojciech Mrówczyński
Scenografia: Magdalena Dipont, Robert Czesak
Producent: Jarosław Boliński
Produkcja: Propeller Film
Rok: 2019
Czas: 101 min

Obsada: Paweł Wilczak, Sebastian Stankiewicz, Maria Sobocińska, Jerzy Bończak, Wojciech Mecwaldowski

Nagrody:
2019 Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni: Nagroda za drugoplanową rolę męską (Sebastian Stankiewicz)
2019 Polska Nagroda Filmowa „Orzeł”: Najlepsza scenografia (Magdalena Dipont, Robert Czesak) oraz Najlepsze kostiumy (Magdalena Biedrzycka)
2019 Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych ,,Camerimage” w Toruniu: Nagroda Główna w Konkursie Filmów Polskich
2019 Festiwal Filmu Polskiego w Ameryce (Chicago): Nagroda Specjalna Jury, Nagroda Krytyków Chicagowskich

Powaga oraz absurd mieszają się tu z wiwisekcją socrealizmu oraz układów w powojennej Polsce. Opowieść o bezrobotnym literacie, który ociera się o różne sfery Warszawy, począwszy od nizin aż po inteligencję i politycznych włodarzy, utrzymana jest w czarno-białych barwach, ale to w większej części naprawdę wesoła satyra, która wzbudziła niemałe kontrowersje jeszcze przed premierą. Wskazywano bowiem podobieństwo do twórczości oraz biografii PRL-owskich pisarzy, a w szczególności autora kultowego kryminału „Zły”. Czy postać grana przez Pawła Wilczaka to Leopold Tyrmand? A może Tadeusz Konwicki lub Sławomir Mrożek? Prawdą jest, że główny bohater, pisarz i dziennikarz będący pariasem życia kulturalnego stolicy, łączy w sobie najważniejsze cechy powojennych artystów. Zagubiony w nowej rzeczywistości, starający się utrzymać na powierzchni, ironizujący, próbujący zachować wymarzoną niezłomność. Reżyser porusza się po epoce z nostalgią godną literaturoznawcy, a to widz będzie musiał rozstrzygnąć, do jakich postaci odnoszą się losy tytułowego Pana T. W duchu komunistycznego ustroju mógłby więc być każdym i nikim. Marcin Krzyształowicz rysuje rzeczywistość, którą znamy z polskiej literatury powojennej, syntezując w jednej postaci cechy, które definiowały ówczesnych ludzi pióra.